Robert Johnson sprzedał duszę diabłu. Nie wziął pieniędzy, zapłatą był talent muzyczny, gitarowa wirtuozeria niedostępna zwykłym śmiertelnikom. Dowodem dwie sesje nagraniowe, które mieszczą się na jednej płycie i podziw kolejnych pokoleń artystów.

Portal między światami

Johnsona diabli wzięli w 1938 roku. Jego postać Johnsona i jego mroczna legenda zainspirowała też Ryana Cooglera przy tworzeniu Sammiego Moore’a, jednego z głównych bohaterów filmu „Grzesznicy". Sammie nie podpisuje jednak cyrografu, nie przechodzi na stronę ciemności, lecz gra tak wspaniale, że nieumyślnie otwiera portal pomiędzy światem rzeczywistym, a krainą duchów. Diabeł, skuszony piękną muzyką, sam się wprasza na imprezę. 

„Grzesznicy" są niczym musicalowa wersja legendy o fleciście z Hamelin, która spotyka „Wesele" Wyspiańskiego w scenografii „Od zmierzchu do świtu".

Kiedy zmyć z ekranu posokę, okazuje się, że oglądamy rozprawę polityczną. Zaczyna się jak emancypacyjna baśń o czarnej Ameryce, wstającej z kolan po upokorzeniach epoki niewolnictwa, by przerodzić się w skargę na kapitalizm, który może przybierać różne maski (w tym kolonializmu czy religii), nie zmienia jednak swojej natury: opiera się na wyzysku, kłamstwie i przemocy.

Pokłon dla muzyki

 

Więcej nie powiem, nie chcę zepsuć zabawy tym, którzy jeszcze filmu nie widzieli. Ja się nie mogę od „Grzeszników" uwolnić i korzystając z okazji, że właśnie pojawili się na platformie Max, zamierzam obejrzeć ponownie. Tym razem już mniej skupię się na fabule i sensach przemycanych pomiędzy wierszami, będę słuchał piosenek.

Bo „Grzesznicy" są też – i może najbardziej – hołdem dla muzyki.