Na przykład, analizując kojoty i pumy żyjące we wschodniej części Gór Skalistych, badacze ujawnili, że kojoty miały więcej i częściej uczęszczanych szlaków w porównaniu z pumami.
- Podejrzewamy, że ten podział odzwierciedla głębokie różnice ewolucyjne w sposobie, w jaki te gatunki nawigują i odnajdują drogę – wyjaśnia główny autor, dr William F. Fagan, profesor biologii na Uniwersytecie Maryland.
I dodaje:
- Psowate posiadają lepszy węch w porównaniu z kotowatymi, co potencjalnie pomaga im w ustalaniu i zapamiętywaniu preferowanych tras przemieszczania się.
Badacze uważają, że ich odkrycia podważają tradycyjne rozumienie wzorców przemieszczania się drapieżnych ssaków.
Historycznie badacze zakładali, że drapieżniki, niezależnie od grupy taksonomicznej, przemieszczały się losowo po swoich terytoriach.
- Możliwość zrozumienia i przewidywania wzorców przemieszczania się zwierząt
ma kluczowe znaczenie dla przewidywania spotkań człowieka ze zwierzętami, organizacji obszarów chronionych i ochrony gatunków zagrożonych wyginięciem przed kłusownikami - argumentują uczeni.
I podsumowują: - Te badania były ogromnym przedsięwzięciem, które zaczęło się od licznych wymian maili w czasie pandemii COVID. Projekt, w którym uczestniczyło 177 współpracowników ze 150 instytucji badawczych na całym świecie, przekształcił się w największe w historii badanie porównawcze
ekologii przemieszczania się drapieżników.
