Ustalenie terminu wypłaty wynagrodzenia do 10. dnia następnego miesiąca (art. 85 § 2 K.p.) utrudnia ustalenie ekwiwalentu urlopowego dla pracownika zatrudnionego niewiele ponad 3 miesiące, o czym pisaliśmy w UiPP nr 22/2025, str. 45. W rozpatrywanym wówczas stanie faktycznym okres zatrudnienia wyniósł 3 miesiące i 20 dni (od 1 lipca do 20 października 2025 r.), w związku z czym wykluczyliśmy zastosowanie § 11 ust. 2 rozporządzenia urlopowego. W konsekwencji skupiliśmy się na interpretacji § 16 ust. 1 rozporządzenia urlopowego, który nakazuje przyjmowanie do podstawy ekwiwalentu składników zmiennych za okresy nie dłuższe niż 1 miesiąc w średniej wysokości wypłaconej w ciągu 3 miesięcy bezpośrednio poprzedzających miesiąc nabycia prawa do ekwiwalentu. Przyjęliśmy dwa warianty postępowania, rekomendując pkt 2:

1) według literalnej (językowej) wykładni § 16 ust. 1 rozporządzenia urlopowego, czyli przyjęcie wynagrodzenia w przeciętnej wysokości wypłaconej tylko w dwóch miesiącach (w sierpniu i we wrześniu 2025 r.), ponieważ trzecia wypłata miała miejsce w tym samym miesiącu, w którym pracownik uzyskał prawo do ekwiwalentu (październik 2025 r.), albo

2) według pozostałych wykładni (por. m.in. wyrok SN z 3 października 2023 r., sygn. akt II PSKP 6/23), które pozwalają wliczyć do podstawy ekwiwalentu wynagrodzenie w przeciętnej wysokości wypłaconej w 3 miesiącach (w sierpniu, wrześniu i październiku 2025 r.); zgodnie z wykładnią systemową, wysokość ekwiwalentu powinna uwzględniać zasadę z art. 172 K.p., że za czas urlopu pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jakie by otrzymał, gdyby w tym czasie pracował (por. wyrok SN z 5 lipca 2007 r., sygn. akt III PK 20/07, OSNP 2008/17-18/253); w myśl wykładni celowościowej i funkcjonalnej, ekwiwalent powinien być jak najbardziej zbliżony do wynagrodzenia urlopowego, co nie będzie miało miejsca przy zastosowaniu wykładni językowej.